İvan Andreyeviç Krılov

SAZANDALAR

Tərcümə edəni Abbas Səhhət

Dəcəl Meymun, çolaq Ayı, çəp Keçi

Bir ulağa yoldaş oldu hər üçü.

Dörd səslicə bir musiqi nəğməsi,

Çalmağa həmahəng oldu cümləsi.

İki kamança, iki tar tapdılar,

Bir çəmənin üstə məclis yapdılar.

Oturdular, tərəb bəzmi qurdular,

Mizrabı tara nə qədər vurdular...

Sürtdü kamançaya Ayı əllərin,

Az qaldı ki, lap qopara tellərin.

Heyfa ki, çıxmadı tarın sədası,

Ucalmadı kamançanın nəvası.

Meymun dedi: - Bir dayanın, qardaşlar,

Bu növ ilə oturmazlar, yoldaşlar!

Kaman çalanlar üz-üzə otursun,

Qoy tarçılar qalxıb ayağa dursun.

Gəlin indi nəğməni başdan çalaq,

Dağa-daşa, səhraya şuriş salaq.

Başladılar nəğmələri çaldılar,

Yenə səs çıxmadı heyran qaldılar.

Eşşək bağırdı: - Qardaşım! Toxta, dur;

Mən duymuşam illətini bax budur:

Bizim böylə oturmamız qələtdir,

Cərgə ilə duraq, о məsləhətdir.

Tabe oldu tamamisi ulağa,

Amma yenə səs getmədi uzağa,

İşdə yenə münaqişə başlandı,

Oturmaq üstə sözləri uzandı.

Bu əsnada keçdi ordan bir Bülbül,

Yalvardılar: - Sən et bizə təəmmül

Biz bir neçə kamança, tar tapmışıq,

Burda bir işrət məclisi yapmışıq.

Xahişimiz budur, bir azca zəhmət

Çəkib, bizə oturmağı gəl öyrət.

Bülbül dedi: - Bunlar ilə kar aşmaz,

Bu baş-qulaq kamançaya yaraşmaz.

Musiqi - bir zövq istəyir bu sənət,

Bir də gərək elmlə qabiliyyət.

Sizdə ki yoxdur bunlardan bir əsər,

Boş yerə zəhmət çəkməyin, müxtəsər.