Əfsanə Laçın

Lələyin Nağılı

iri var imiş, biri yox imiş. Səmada Bulud adlı ağ bənizli, ağ libaslı bir qız yaşarmış. O, quş lələyi ilə oynamağı çox sevirdi. Lələk onun sevimli oyuncağı idi. Bir gün Bulud Lələklə oynayırdı, qəfildən Lələk yavaş-yavaş aşağı uçmağa başladı. Lələk aşağı endikcə, Buludun rəngi qaralırdı. Lələk torpağa düşdü. Bunu görən Bulud ağlamağa başladı. Bulud ağladı-ağladı, torpaq yaş oldu, Lələk palçığa qarışdı. Bulud nə edəcəyini bilmirdi. O, çox məyus olmuşdu. Buludun köməyinə Günəş çatdı. Günəş torpağı qurutdu. Bulud sevindi.

Bulud Günəşə dedi:

- İndi oyuncağımı mənə qaytar. Günəş Buluda kömək etmək istəyirdi, amma Lələyi necə göyə uçuracağını bilmirdi. Bulud yenə ağlamaq istəyirdi ki, Külək onun köməyinə çatdı.

Külək Buluda dedi:

- Sən heç qəm yemə. Mən indi elə tufan qaldıraram ki, Lələk göyə uçar. Bulud sevindi. Güclü külək əsməyə başladı. Lələyi göy üzünə uçurdu. Bulud sevimli oyuncağına qovuşdu.

Günəş və Külək Buluda kömək edə bildikləri üçün şad idilər. Bulud Günəşə və Küləyə təşəkkür etdi. Sonra lələyi ilə birgə gəzməyə getdi. Külək yatdı. Günəş isə yenidən şəfəq saçmağa başladı. Günəş sevincindən çəmənlikdə oynayan uşaqlara baxıb gülümsəyirdi. Uşaqlar isə Günəş çıxdığı üçün sevinirdilər, amma onlar Günəşin təbəssümünü görmürdülər. Axı Günəş yerdən çox uzaqdadır.